Η Κατερίνα επέστρεφε στην Ουκρανία. Επί 15 χρόνια εργαζόταν στη μακρινή Αμερική. Αποταμίευσα κάθε δεκάρα. Όχι για τον εαυτό μου – για τα παιδιά μου, και στη συνέχεια για τα εγγόνια μου… Ήρθε η ώρα να πάω σπίτι. Στο μονόχωρο “Χρουστσόφ” της.
“Επιστρέφω”, είπε η Χαλίνα στην κόρη της. “Κατ, γιατί πηγαίνεις σ’ αυτό το δέντρο;” ρώτησε κάποτε ο Χένρι την Αικατερίνη. “Είναι ένα καλό μέρος για να προσεύχεσαι”, απάντησε εκείνη. Το παλιό δέντρο φύτρωνε στην άκρη της φάρμας του Χένρι. Ανεμοδαρμένο, με ελαφρώς ξερά κλαδιά, θύμιζε στη γυναίκα τη μοίρα της.
“Κύριε, ευλόγησε την ιερή μου γη, τα παιδιά και τα εγγόνια μου”, άρχισε την προσευχή της η Κατερίνα, “και συγχώρεσέ τους… Ο Χένρι έβγαλε το καουμπόικο καπέλο του όταν η Κατερίνα προσευχήθηκε.
Σεβάστηκε την Κατ και την προσευχή της σε μια σλαβική γλώσσα που δεν καταλάβαινε. η Κατερίνα επέστρεφε στην Ουκρανία. Επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια εργαζόταν στη μακρινή Αμερική. Αποταμίευσε χρήματα όχι για τον εαυτό της, αλλά για τα παιδιά της και αργότερα για τα εγγόνια της.
Πίστευε ότι ένα εισιτήριο για την πατρίδα θα μπορούσε να αγοράσει τόσα πολλά πράγματα για τον γιο και την κόρη της… Και ανέβαλε να δει την πατρίδα της για αργότερα. Όταν τα παιδιά αποφοίτησαν, παντρεύτηκαν, αγόρασαν διαμερίσματα, απέκτησαν εγγόνια, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψει στην πατρίδα.
Στον “Χρουστσόφ” της. Θα το ανακαινίσει μετά τους ενοικιαστές, θα αγοράσει νέα έπιπλα… “Θα επιστρέψω”, είπε η Κατερίνα κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας με την κόρη της Γκαλία. “Μαμά, αστειεύεσαι; Οι τιμές εδώ είναι τρομερές! Η ζωή είναι ακριβή. Έχετε εγγόνια! Ποιος θα τα βοηθήσει;” Η Χάλια έσφιγγε τα χέρια της. –
“Η Ρόμκα, η μικρή, είναι συχνά άρρωστη. Φάρμακα… – Galya, ο αδελφός σου έχει καλή δουλειά, το ίδιο και η γυναίκα του. Κι εγώ βοήθησα”, δικαιολογήθηκε η Κατερίνα. “Μαμά, αυτά τα λεφτά είναι σαν την άμμο. Και νοικιάσαμε το σπίτι σε ενοικιαστές για τρία χρόνια. Δεν μπορούμε να τους διώξουμε τώρα. Και μια δεκάρα στάζει.
“Μείνετε στην Αμερική για ενάμιση χρόνο ακόμα, όσο έχετε ενοικιαστές. Θα βγάλεις περισσότερα χρήματα”, την έπεισε η κόρη της. “Προειδοποίησε πάλι τους ενοικιαστές: ενάμιση χρόνο και ούτε μια μέρα παραπάνω!” Την έκοψε η Κατερίνα. “Και μάθε να ζεις μόνη σου με τη Ρόμκα.” “Μαμά, τι έχεις πάθει; Εσύ… Η Κατερίνα δεν ήθελε να ακούσει άλλο τη Γκαλίνα.
Συνειδητοποίησε ότι δεν την χρειαζόταν ούτε η κόρη της ούτε ο γιος της. Και αυτό πόνεσε τόσο απίστευτα! Γαμώτο!- “Τι θα κάνω τώρα;” αναρωτήθηκε, “Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου. Πρέπει να φύγω από το ενοικιαζόμενο σπίτι σε μια εβδομάδα.
Πρέπει να τηλεφωνήσω στην Dorothy και να της πω ότι δεν χρειάζεται να πάω στο αεροδρόμιο. “Ω, Θεέ μου! Γιατί;” φώναξε η ψυχή μου. Όταν η Kateryna έμεινε χήρα, η Halia και ο Romchyk ήταν ακόμα νέοι. Πέρασαν δύσκολα. Η Νάντια, η μεγαλύτερη αδελφή, έδωσε στα παιδιά της ρούχα που είχαν ξεπεράσει, και οι γονείς της βοήθησαν με το φαγητό.
Και τότε… η Κατερίνα δεν μπορούσε να το πιστέψει – κέρδισε μια πράσινη κάρτα. Το οικογενειακό συμβούλιο αποφάσισε ότι τα παιδιά θα έμεναν στο σπίτι. Η Romka πρόκειται να τελειώσει τα δέκα χρόνια του σχολείου και η Halia είναι στην ένατη τάξη. Θα σπουδάσουν σε ουκρανικά πανεπιστήμια. Συγγενείς θα αναλάβουν τη φροντίδα των παιδιών.
Η Κατερίνα θα πάει μόνη της στην Αμερική. Θα δουλέψει, θα βοηθήσει τα παιδιά να σπουδάσουν και τότε θα φανεί… “Ντόροθι, δεν πάω σπίτι! Κανείς δεν με χρειάζεται εκεί! Πρέπει να μείνω εδώ για λίγο ακόμα! Ντόροθι, δεν μπορώ να ζήσω έτσι!”
Η Κατερίνα έκλαιγε με λυγμούς στο τηλέφωνο στην Αμερικανίδα φίλη της. Η Ντόροθι δεν είναι το είδος της Αμερικανίδας που της αρέσουν τα συναισθήματα. Όμως αντιμετώπισε την Κατερίνα με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Λυπήθηκε την Ουκρανή που γιορτάζει κάθε χρόνο την Ημέρα των Ευχαριστιών και τα Χριστούγεννα χωρίς την οικογένειά της.
Είχε πολύ καιρό να δει τα παιδιά της. Δεν είχε πάει στην κηδεία των γονιών της. Στέλνει τα χρήματα που κερδίζει στην ενήλικη κόρη και τον γιο της. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μια Αμερικανίδα θα μπορούσε να πάει στα πέρατα του κόσμου για να δουλέψει όλη της τη ζωή για τα ενήλικα παιδιά της και μετά για τα εγγόνια της.
“Κατ”, είπε κάποτε η Ντόροθι, “είτε δεν έχεις καρδιά, είτε έχεις πολύ μεγάλη και απίστευτα καλή.” Η Ντόροθι κατάλαβε ότι η φίλη της είχε πρόβλημα. “Κατ, θα έρθω σύντομα. Μην ανησυχείς, σε παρακαλώ. Όταν η Ντόροθι πέρασε το κατώφλι, η Κατερίνα άρχισε πάλι να κλαίει: “Ντόροθι, τα παιδιά μου δεν με χρειάζονται.
Πώς μπορώ να ζήσω με αυτό; “Λυπάμαι, είναι δικό μου πρόβλημα.” “Θυμάσαι, Κατ, όταν με κάλεσες στην εκκλησία σου, είπα: “Τι όμορφοι πίνακες!” Και εσύ απάντησες: “Αυτοί δεν είναι πίνακες ζωγραφικής, είναι εικόνες, είναι ο ζωντανός Θεός. Πάντα βοηθάει τους πάντες.
” “Αγόρασες και μου έδωσες μια μικρή εικόνα. Δεν πίστευα στον Θεό. Αλλά η εκκλησία σας ήταν τόσο όμορφη, τόσο ειρηνική. Ήθελα να προσευχηθώ. Αλλά δεν ήξερα πώς. Είπατε: “Ντόροθυ, απλά μίλα στο Θεό. Πες του τι θέλεις, κάνε του ερωτήσεις. Αυτή θα είναι η προσευχή σου.
” “Δεν ξέρω καμία προσευχή. Μερικές φορές απλώς μιλάω στον Θεό, όπως μου έμαθες εσύ. Πιστεύω ότι ο Θεός σου με ακούει. Και εσύ πιστεύεις σ’ Αυτόν περισσότερο από μένα.
Πάντα πίστευες. Κατ, όλα θα πάνε καλά. Με πιστεύεις; “- Αγαπητή Dorothy, σε ευχαριστώ… – Kat, ας πάμε στο σπίτι μου τώρα. Κάτι θα σκεφτούμε. Μπορείς να επιστρέψεις στη δουλειά σου. Ω, αργήσαμε. Ο Χένρι έπρεπε να είναι εδώ. Δεν θέλω να τον αφήσω να περιμένει. Ο Χένρι είναι χήρος, αγρότης.
Η γυναίκα του πέθανε στη γέννα. Έμεινε μόνος του. Ο Χένρι ήταν από καιρό φίλος με την οικογένεια της Ντόροθι. Η οικογένεια του Χένρι και η οικογένεια του συζύγου της Ντόροθι, του Τζακ, κατάγονταν από τη Σκανδιναβία. Αυτό έφερε τις οικογένειές τους κοντά.Η Ντόροθι είπε κάποτε:-
Κατ, ο Χένρι σε συμπαθεί. Αλλά έχασε τη γυναίκα του πριν από τόσο καιρό που φαίνεται να έχει συνηθίσει να είναι μόνος.- Ντόροθι, δεν ήρθα στην Αμερική για να βρω σύζυγο. Ήρθα για να δουλέψω. Στη χώρα σας, όλες οι γυναίκες εγκαταλείπουν την προσωπική τους ζωή;- Είμαι ευτυχισμένη… – Κατ, μερικές φορές δεν σε καταλαβαίνω καθόλου!
Αλλά αν ο Χένρι… Ο Τζακ, η Ντόροθι και ο Χένρι σκέφτονταν πώς να βοηθήσουν την Κάθριν. – Κατ, μπορώ να σου προτείνω… να παντρευτείτε; Και μπορείς να ζήσεις στο σπίτι μου σαν νύφη, – ο Χένρι ξαφνικά τους ζάλισε όλους. – Δεν πρόκειται να παντρευτώ, Χένρι.
– Μπορούμε να είμαστε αρραβωνιασμένοι για πολύ καιρό… όσο θέλεις… – Κατ, – η σχεδόν εξηντάχρονη Ντόροθι πετάχτηκε πάνω κάτω. – Κατ, αγαπητή μου, σκέψου… Ο Χένρι έβγαλε το καουμπόικο καπέλο του και το φόρεσε.
“Χένρι”, είπε η αμήχανη Κάθριν, “δεν ξέρω. Μπορούμε πραγματικά να είμαστε αρραβωνιασμένοι για πολύ καιρό; Στον Χένρι αρέσει το ουκρανικό μπορς, το οποίο αποκαλεί “ροζ σούπα”.
Και το νόστιμο κρέας. Και άλλα πιάτα που ο Χένρι δεν μπορεί να θυμηθεί τα ονόματά τους. Και η θάλασσα από λουλούδια έξω από το σπίτι. Και το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από χρόνια, κάλεσε καλεσμένους για την Ημέρα των Ευχαριστιών.
Η Ντόροθι και ο Τζακ δεν μπορούσαν να επαινέσουν αρκετά τα πιάτα που ετοίμασε η Κατ. Και θα θυμούνται πάντα την απίστευτη γεύση εκείνης της γαλοπούλας… Αλλά πάνω απ’ όλα, του αρέσει η Κατ – κοντινή και μακρινή ταυτόχρονα. Και λυπάται και μόνο στη σκέψη ότι αυτή η Φανταστική Γυναίκα μπορεί να πετάξει μακριά στη μακρινή της χώρα και να μην επιστρέψει ποτέ.”
Και η Κατερίνα σπεύδει στο γέρικο δέντρο. Και όταν ο άνεμος οδηγεί τα σύννεφα προς τα ανατολικά, στέλνει μαζί τους προσευχές στην πατρίδα της. Τόσο η θλίψη όσο και η αγάπη…
