Ο σύζυγός μου και εγώ καταλαβαινόμασταν απόλυτα, αλλά αυτό συνέβη μόνο για λίγα χρόνια μετά τον γάμο μας. Μετά από λίγο καιρό, τσακωνόμασταν συνέχεια, αλλά συνέχισα να κρύβω το γεγονός ότι είχα προβλήματα από τη μητέρα μου και τα παιδιά μου.
Δεν ήθελα να δει η μητέρα μου πόσο άσχημα ένιωθα, γι’ αυτό πάντα έλεγα ότι ήμουν καλά και ευτυχισμένη στο γάμο μου. Και έτσι, απέκτησα κόρες στο γάμο μου, μεγάλωσαν έξυπνες και όμορφες, και αφού αποφοίτησαν από το σχολείο μετακόμισαν σε άλλη πόλη για να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Και έτσι, όταν ο σύζυγός μου και εγώ μείναμε μόνοι, συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε τίποτα να συζητήσουμε, ότι βαριόμασταν μαζί.
Αστειεύτηκα σε έναν στενό φίλο ότι δεν είχαμε τίποτα να συζητήσουμε εκτός από τα παιδιά μας, και η Άιρα, αφού με άκουσε, είπε ότι αυτό ήταν στην πραγματικότητα φυσιολογικό, ότι περνούσαμε μια κρίση που έπρεπε απλώς να ξεπεράσουμε. Με συμβούλεψε να ξεχάσω τον έρωτα του βιβλίου και απλά να ζήσω και να απολαύσω τη ζωή.
Δεν μπορούσα να το κάνω αυτό, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω πώς συνέβη το γεγονός ότι εμείς, που ήμασταν τόσο κοντά, είχαμε απομακρυνθεί. Μια μέρα, ο σύζυγός μου ήρθε στο σπίτι και είπε ότι έπρεπε να πάει στο χωριό για δουλειά και θα έμενε εκεί για λίγο.
Δεδομένου ότι τις περισσότερες φορές δεν μιλούσαμε ο ένας στον άλλον, δεν είπα τίποτα ιδιαίτερο, σκεπτόμενη ότι αυτό ήταν – το διαζύγιο και το τέλος του έγγαμου βίου μας.
Πέρασε λίγος καιρός, συνειδητοποίησα ότι μου έλειπε ο σύζυγός μου, αλλά δεν ήθελα να του τηλεφωνήσω. Μια μέρα, γύρισα σπίτι από το σπίτι των θυγατέρων μου, κοίταξα και δεν πίστευα στα μάτια μου – ο σύζυγός μου στεκόταν στη σόμπα, μαγείρευε το δείπνο, το τραπέζι ήταν στρωμένο. Στεκόμουν εκεί και αναρωτιόμουν και μου είπε να πλύνω τα χέρια μου και να καθίσω στο τραπέζι.
Όταν ρώτησα τι γιορτή είναι αυτή, ήρθε κοντά μου, με αγκάλιασε και μου είπε ότι του έλειψα και ήθελε να με κάνει να νιώσω καλά. Υποσχέθηκε να μην με ξαναδεί, και, ξέρετε, μου φαίνεται ότι έχουμε έρθει πιο κοντά ο ένας στον άλλον και νεότεροι κατά δεκαετίες.
