Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που αποφοιτήσαμε από το σχολείο μας, οπότε συγκεντρωθήκαμε ως τάξη για να το γιορτάσουμε. Μόνο η νέα Νίλα δεν ήρθε, αλλά κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία σε αυτό, γιατί κανείς δεν ήταν φίλος μαζί της και πιθανότατα την κορόιδευαν. Ξαφνικά αρχίσαμε να μιλάμε γι’ αυτό, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η “άσχημη και ηλίθια καινούργια”
… Στην αρχή δεν την αναγνώρισα, όπως και τους υπόλοιπους συμμαθητές μου. Ήταν το απόλυτο αντίθετο του προηγούμενου εαυτού της.
Ένα κορίτσι με αυτοπεποίθηση, όμορφο, χαρούμενο και διαρκώς χαμογελαστό κέρδισε την καρδιά κάθε άντρα στην αίθουσα (μερικοί από αυτούς προσπάθησαν ακόμη και να μάθουν το τηλέφωνό της πριν δουν τη σύζυγό τους). Λίγες ώρες αργότερα, ο σύζυγός της προστέθηκε στη γιορτή.
Η Nila ήρθε σε εμάς στην 6η τάξη και, παρόλο που ήταν μαζί μας για 3 χρόνια, συνεχίσαμε να την αποκαλούμε το νέο κορίτσι. Ο λόγος που μετακόμισε σε άλλο σχολείο ήταν ότι οι πρώην συμμαθητές της την εκφόβιζαν
. Όπως μας είπε η δασκάλα της τάξης, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν όταν τη χτύπησαν τόσο άσχημα που δεν μπορούσε να αναπνεύσει, οπότε μας ζήτησε να είμαστε ευγενικοί μαζί της.
Παρά το αίτημα της δασκάλας της τάξης μας, κανείς δεν άρχισε να “νταντεύει” το νέο κορίτσι. Ενώ τα κορίτσια απλώς της μιλούσαν μερικές φορές και δεν ήταν ιδιαίτερα φιλικά, τα αγόρια σκέφτηκαν ότι θα είχε πλάκα να την κοροϊδεύουν.
Επιπλέον, δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, επειδή ήταν πολύ περίπλοκη. Αντιδρούσε στα όποια αστεία και τις φαντασιώσεις των αγοριών με σιωπή.
Ήταν σαν να είχε περάσει κάτι στο προηγούμενο σχολείο της που τα αγόρια μας δεν θα ξεπερνούσαν ποτέ.Τα κορίτσια που ήταν ευγενικά μαζί της στην αρχή σταμάτησαν να της μιλάνε γιατί φοβόντουσαν ότι τα αγόρια θα άρχιζαν να κάνουν τα ίδια αστεία γι’ αυτές.
Μετά από 3 χρόνια συνεχών αστείων και ανόητων φράσεων για την εμφάνισή της, πήγε σε κολέγιο σε άλλη πόλη και δεν την ξαναείδαμε ποτέ. Στην πρώτη επανένωση της τάξης, δεν προσέξαμε καν ότι ήταν άφαντη, και μόνο όταν ένας από τους συμμαθητές μας ξαφνικά τη ρώτησε: “Πού είναι το μεγάλο μας κορίτσι, η Nila; “- αρχίσαμε όλοι να την ψάχνουμε με τα μάτια μας.
– Οπότε μάλλον παλεύει ακόμα με τα κόμπλεξ της! – Ω, όχι, ίσως τελικά έκλεισε ραντεβού με δερματολόγο για να θεραπεύσει την ακμή της! Αργότερα, την ξεχάσαμε και πάλι και συνεχίσαμε να μιλάμε μέχρι που ήρθε στο πάρτι η ίδια “κομπλεξική νέα κοπέλα”.
Πρώτα απ’ όλα, μου έκανε εντύπωση το γεμάτο αυτοπεποίθηση περπάτημα και το ειλικρινές χαμόγελό της, και στη συνέχεια παρατήρησα πώς είχε φουσκώσει το σώμα της, είχε μεγαλώσει τα μαλλιά της και είχε θεραπεύσει όλα τα δερματικά της προβλήματα. Ήταν ξεκάθαρο ότι όλοι οι συμμαθητές της την κοιτούσαν με φθόνο, γιατί κανείς τους δεν έδειχνε τόσο νέος και ευτυχισμένος.
Τα αγόρια, από την άλλη πλευρά, δεν μπορούσαν να πάρουν τα μάτια τους από τη Νίλα και προσπαθούσαν να την κερδίσουν, αλλά εκείνη απλώς χαμογελούσε γλυκά σε όλα τα κομπλιμέντα.
Λίγες ώρες αργότερα, ο όμορφος και επιτυχημένος σύζυγός της προστέθηκε στη γιορτή. Κουβέντιασε μαζί μας για λίγο, γελάσαμε λίγο και μετά πήγαν σπίτι τους. Αφού έφυγαν, το μόνο πράγμα για το οποίο μπορούσαμε να μιλήσουμε ήταν ότι ήμασταν ηλίθια παιδιά που, λόγω των κόμπλεξ μας, δεν μπορούσαμε να δούμε τι καλό, ειλικρινές και γλυκό κορίτσι μελετούσε μαζί μας! Και η Nila κατάφερε να μας δείξει σε όλους μας πόσο ηλίθιοι ήμασταν! Έγινε νικήτρια στη ζωή!
