Ο γιος μου είναι 48 ετών και εγώ 70. Δεν έχει δουλέψει εδώ και 10 χρόνια και είναι αδύνατο να ζήσει μόνο με το μισθό μου. Δεν πρόκειται να δουλέψει τόσο σκληρά…
Δουλεύω μέχρι τις 6 η ώρα και μετά κάνω τις δουλειές του σπιτιού στο σπίτι. Ο γιος μου δεν με βοηθάει καθόλου.
Είναι ξαπλωμένος στον καναπέ όλη μέρα, τσιμπάει σπόρους ή τρώει πατατάκια. Σηκώνεται από τον καναπέ μόνο για να πάει στο μπάνιο και να κοιμηθεί.
Δεν βγαίνει καν έξω. Παλαιότερα, όταν δούλευε, επικοινωνούσε με τους συνομηλίκους του, κάποιες κοπέλες από τη δουλειά του μιλούσαν ακόμη και μαζί του, αλλά τώρα δεν έχει καμία επικοινωνία με τον έξω κόσμο.Όλοι οι φίλοι μου κυκλοφορούν τώρα με καροτσάκια και εγώ ονειρεύομαι μόνο μια νύφη.
Έχω ήδη ζητήσει από όλους τους φίλους μου να ρωτήσω αν γνωρίζουν κάποια ανύπαντρη κοπέλα, αν και ποιος θα ήθελε έναν τέτοιο άνθρωπο… Εν ολίγοις, δεν ξέρω πώς να λύσω το πρόβλημα αυτού του 48χρονου, επειδή απορρίπτει εντελώς κάθε ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο.
Ο φίλος μου λέει ότι πολλοί άνθρωποι αυτής της ηλικίας βιώνουν κατάθλιψη μετά την αποφυλάκισή τους.Αν πριν αποφυλακιστούν περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας με τους φίλους τους με τους οποίους μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα, τότε μετά μπορεί να τους είναι δύσκολο να συνηθίσουν τους νέους ρυθμούς ζωής και αρχίζουν να βιώνουν μια μακρά περίοδο απάθειας.
Αλλά είναι όντως τόσο μεγάλη που μπορεί να διαρκέσει έως και οκτώ χρόνια; Είναι φρικτό, δεν ξέρω τι να κάνω. Είμαι έτοιμη να δεχτώ οποιοδήποτε κορίτσι στην οικογένειά μου, αρκεί να είναι εκεί.
Δεν θα ήθελα να αφήσω τον γιο μου μόνο του στα γηρατειά του. Όλη μου η ελπίδα τώρα είναι στη μέλλουσα νύφη μου, η οποία θα βγάλει το γιο μου, και μετά εμένα, από αυτή την απελπιστική τρύπα.
