Η μητέρα μου με γέννησε όταν ήταν δεκαέξι ετών. Ο πατέρας μου είχε την ίδια ηλικία. Και φυσικά, όταν έμαθε για την εγκυμοσύνη της μητέρας μου, δεν ήθελε να αναλάβει το βάρος της ευθύνης για ένα παιδί σε τόσο νεαρή ηλικία. Και μετά τη γέννησή μου, χώρισαν πολύ γρήγορα.
Όταν η μητέρα μου συνειδητοποίησε ότι δεν την χρειαζόταν, πόσο μάλλον το παιδί τους, έχασε κάθε ενδιαφέρον για μένα. Ως αποτέλεσμα, με μεγάλωσαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου.
Στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών, μετακόμισε σε άλλη πόλη με ένα νέο φίλο και δεν κράτησε επαφή με τους γονείς της.
Όμως οι ηλικιωμένοι μου δεν φείδονταν κόπων, χρόνου και χρημάτων για να με κρατούν ευτυχισμένη, υγιή, καλοντυμένη και παπουτσωμένη. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό και θα τους είμαι ευγνώμων για όλα για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Ο παππούς μου πήγε στη θάλασσα και η γιαγιά μου ασχολήθηκε με την ανατροφή μου. Τους θεωρώ πραγματικούς μου γονείς, αν και τους αποκαλώ στοργικά “τους γέρους μου”.
Κάποτε, όταν ήμουν δεκαεννέα ετών, πήγαμε στο γάμο ενός συγγενή μας, και η μητέρα μου ήταν επίσης εκεί. Μέχρι τότε, είχε ήδη παντρευτεί για τρίτη φορά.
Και είχε δύο κορίτσια. Ήμουν ανόητος, τόσο ειλικρινά χαρούμενος που άκουσα ότι είχα δύο αδελφές που ήθελα να τις γνωρίσω. Και ταυτόχρονα να κάνω στη μητέρα μου την αφελή ερώτηση “Γιατί με άφησες;”.
Αλλά εύχομαι να μην το είχα κάνει αυτό. Και πώς έλαβα την εξής απάντηση: “Είσαι απλώς το λάθος της νιότης μου. Ο πατέρας σου είχε δίκιο όταν έλεγε ότι έπρεπε να κάνω έκτρωση. Είπε αυτά τα λόγια αδιάφορα στο πρόσωπό μου, γύρισε και έφυγε.
Λίγα χρόνια αργότερα, θυμήθηκε την ύπαρξή μου όταν έμαθε πόσο καλά είχα εγκατασταθεί στη Μόσχα και μου ζήτησε να φιλοξενήσω μια από τις αδελφές της.
Δεν της άρεσε ο κοιτώνας στο πανεπιστήμιο. Και η μαμά μου δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι πιο έξυπνο από το να με ρωτήσει γι’ αυτό. Κι εγώ της απάντησα αδιάφορα, όπως τότε που μου είπε:
“Γυναίκα, έχεις λάθος αριθμό. Και μετά έκλεισε την κλήση. Η ζωή είναι ένα μπούμερανγκ και αξίζει να το θυμόμαστε αυτό!
