Η κουζίνα μύριζε τηγανητές πατάτες και κεφτέδες και η γυναίκα μου, η Ναταλία, μαγείρευε το δείπνο. Μου άρεσε ο τρόπος που μαγείρευε, αλλά η σχέση μας δεν ήταν πια αυτή που ήταν.
Δεν υπήρχε πάθος ή ιδιαίτερη αγάπη και ήξερα ότι είχε έρθει η ώρα να χωρίσουμε. Περπάτησα προς τη Ναταλία, αποφασισμένη να κάνω μια σοβαρή κουβέντα μαζί της. “Θέλω να χωρίσουμε”, είπα σταθερά και με αυτοπεποίθηση.
Η Ναταλία συνέχισε να τηγανίζει τις κοτολέτες, χωρίς καν να με κοιτάξει. Ύψωσα τη φωνή μου, ελπίζοντας να τραβήξω την προσοχή της, αλλά εκείνη εξακολουθούσε να είναι συγκεντρωμένη στο φαγητό της και ήταν σαν να μην υπήρχα.Θέλοντας απεγνωσμένα να με ακούσει, άγγιξα τον ώμο της, αλλά εξακολουθούσε να μην ανταποκρίνεται.
Είχα αρχίσει να θυμώνω, αλλά η Ναταλία παρέμενε ήρεμη. Έβγαλε τις κοτολέτες από το τηγάνι και άρχισε να κόβει τη σαλάτα λαχανικών. Απείλησα να φύγω, αλλά η Ναταλία πρότεινε να δειπνήσουμε και να μιλήσουμε για όλα.
Κατά τη διάρκεια του δείπνου, συνειδητοποίησα ότι εξακολουθούσα να την αγαπώ. Κοιτάζοντάς την, παρατήρησα τη μουτζουρωμένη μάσκαρα και τα κόκκινα μάτια της.
Ένιωσα ντροπή που ήμουν τόσο εγωιστής και δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι έκλαιγε ενώ μαγείρευε και γι’ αυτό προσπαθούσε να μη γυρίσει το κεφάλι της προς το μέρος μου.Ζήτησα συγγνώμη για τα προσβλητικά μου λόγια και η Ναταλία με συγχώρεσε, προς μεγάλη μου ανακούφιση.
Συνειδητοποίησα ότι τα λόγια μπορούν να είναι εξίσου οδυνηρά με τις πράξεις, και υποσχέθηκα να είμαι πιο προσεκτικός και στοργικός απέναντί της στο μέλλον. Ως αποτέλεσμα, αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί και να δουλέψουμε πάνω στη σχέση μας.
Πήγαμε σε θεραπεία ζεύγους, αρχίσαμε να κάνουμε ξανά πράγματα μαζί και αναζωπυρώσαμε την αγάπη μας σε μια σχέση που φαινόταν να είναι πεζή. Να ξέρετε αυτό, φίλες και φίλοι: δεν είναι η σχέση που χαλάει, αλλά το γεγονός ότι δεν δουλεύουμε αρκετά σκληρά γι’ αυτήν!
