Ζω με τον φίλο μου εδώ και ενάμιση χρόνο. Είμαι 28 ετών και αυτός είναι 33. Φαίνεται ότι είμαστε στην κατάλληλη ηλικία για να δημιουργήσουμε οικογένεια και να κάνουμε παιδιά, αλλά ο γάμος και το κοινό μέλλον αποκλείεται.
Είχε ήδη παντρευτεί μια φορά και δεν θέλει να το ξανακάνει. Ισχυρίζεται ότι πρέπει να με γνωρίσει καλύτερα για να δει αν θα είμαι καλή οικοδέσποινα…
Στην αρχή ήμουν κατά της συγκατοίκησης και της “δοκιμαστικής λειτουργίας”, αλλά αφού κατάλαβα ότι δεν ήθελε να αναπτύξει τη σχέση μας με άλλο τρόπο, συμφώνησα να συγκατοικήσω μαζί του.
Ο νεαρός ζει σε ένα διαμέρισμα που κληρονόμησε από τον θείο του. Δεν είναι πολύ μεγάλο διαμέρισμα, αλλά είναι αρκετό για τους δυο μας.
Πριν συγκατοικήσουμε, εξήγησα τη θέση μου: “Συμφωνώ να ζήσω μαζί σου για ένα χρόνο το πολύ, και μετά θέλω να ακούσω την επιλογή σου – αν όχι, χωρίζουμε για να μη χάνουμε χρόνο”.
Εκείνος συμφώνησε απρόθυμα, αλλά κατά κάποιον τρόπο συμφώνησε. Αμέσως μετά, παραιτήθηκε από τη δουλειά του με τη θέλησή του.
Ήμουν στο πλευρό του και προσπάθησα να τον βοηθήσω στην ώρα της ανάγκης του, οπότε αποφάσισα να αναβάλω τη συμφωνία μας για καλύτερες εποχές.
Και ξέχασε ακόμη και αυτό. Ακόμα δεν έχει βρει μόνιμη δουλειά γιατί πολλές εταιρείες στην πόλη μας έκλεισαν φέτος. Θέλει να εργαστεί μόνο στον τομέα του και δεν ενδιαφέρεται να δουλέψει ως οδηγός ταξί ή κούριερ στο περιθώριο.
Όλα τα έξοδα βαρύνουν εμένα. Με το ζόρι τα βγάζω πέρα. Εξάλλου, πρέπει να πληρώσω και για τα κοινόχρηστα, το φαγητό και άλλα απρόβλεπτα έξοδα. Πιστεύει ότι μια γυναίκα που αγαπάει πρέπει να στηρίζει και να βοηθά τον φίλο της. Αλλά δεν είναι καν ο σύζυγός μου και δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ. Τι πρέπει να κάνω;
