Είδα μια τέτοια μητέρα και μάλιστα είχαμε μια διαμάχη, μετά την οποία σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερα να μην ήταν μητέρα, γιατί τα παιδιά δεν θα μάθαιναν τίποτα καλό από αυτήν.
Είναι περίεργο ότι τέτοιες γυναίκες είναι και σεβαστές και πιστεύεται ότι είναι αυτές που έγιναν τόσο νευρικές μετά τον τοκετό.
Ο γιος μου είναι 5 ετών- αποφασίσαμε να πάμε να παίξουμε στο πάρκο, εκεί υπάρχει μια αμμοδόχος και ο γιος μου λατρεύει να φτιάχνει κέικ με άμμο. Μαζέψαμε όλα τα παιχνίδια του για να παίξει στην άμμο και πήγαμε στο πάρκο.
Κάθισα σε ένα παγκάκι ενώ ο γιος μου έπαιζε και τότε παρατήρησα ότι ένα αγόρι πλησίασε το παιδί μου και το παρακολουθούσε να παίζει.
Και τότε άκουσα τη φωνή της μαμάς του να λέει: “Γιατί στέκεσαι εκεί και παρακολουθείς, πάρε τη λεπίδα και παίξε. Νόμιζα ότι την άκουσα λάθος, γιατί σήμαινε πάρε το μακριά, αν και θα μπορούσα να του πω να το ζητήσει.
Ως αποτέλεσμα, είπα στο παιδί να μοιραστεί το παιχνίδι, ο γιος μου το έδωσε σε μένα και άρχισαν να παίζουν μαζί. Και τότε η μαμά μου στάθηκε εκεί και σχολίασε τα πάντα, λέγοντας ότι τώρα πρέπει να το πάρουμε.
Και μετά από αυτό δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο, είπα ότι αυτά ήταν τα παιχνίδια μας και ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα να απαιτεί τίποτα από εμάς.
Απλά άρπαξε μια σπάτουλα και άρχισε να μου πετάει άμμο, ήμουν έξαλλη με τη συμπεριφορά της, αλλά τουλάχιστον ήρθε ο σύζυγός της και την πήρε σπίτι.
Ο σύζυγός της αποδείχτηκε πιο αξιοπρεπής, ζήτησε συγγνώμη, είπε ότι μετά τον τοκετό είχε τέτοιες επιπλοκές, τα νεύρα της έδιναν και έπαιρναν, έγινε επιθετική․
Απλά τον συμπάθησα, γιατί την είδα μόνο 10 λεπτά και δεν άντεχα, και αυτός, ο καημένος, ζει μαζί της. Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι έχει επιλόχειο κατάθλιψη, αν και ο γιος της είναι πάνω από 5 ετών, δεν μπορώ να καταλάβω τέτοιες γυναίκες.
