Ο αδελφός μου είναι ένα χρόνο μικρότερός μου. Είχαμε μια πολύ διασκεδαστική παιδική ηλικία, γεμάτη από όλα τα είδη της λέπρας. Ο πατέρας μου ήταν ο αρχηγός της οικογένειας και όλοι τον υπάκουαν. Η μητέρα μου τον αγαπούσε πολύ, οπότε υποστήριζε την εξουσία του στα μάτια μας. Δούλευε πολύ.
Μετά κουράστηκε, οπότε έστειλε τη μητέρα του να δουλέψει και αυτός έπιανε προσωρινές δουλειές. Είναι σοβατζής και ελαιοχρωματιστής και έχει τη δική του πελατεία.
Η μητέρα μου συμφώνησε ταπεινά και άρχισε να εργάζεται ως πωλητής στην αγορά. Ένα χειμώνα, κρυολόγησε άσχημα και έμεινε ξαπλωμένη για ένα μήνα, και την περιποιηθήκαμε, αλλά δυστυχώς δεν μπορέσαμε να τη σώσουμε.
Μείναμε με τον πατέρα μου και από τότε περάσαμε δύσκολα.Απαιτούσε υπακοή ανά πάσα στιγμή και σε όλα, και εγώ και ο αδελφός μου ήμασταν στη μέση της εφηβείας και συχνά είχαμε συγκρούσεις μαζί του.
Tότε ο πατέρας μου έφερε στο σπίτι τη μητριά μου, η οποία αντιπαθούσε εμένα και τον αδελφό μου από το πρώτο δευτερόλεπτο και δεν προσπαθούσε καν να το κρύψει.
Τότε η μητριά μου άρχισε να επιμένει να στείλουν εμένα και τον αδελφό μου σε ίδρυμα. Ελπίζαμε μέχρι τέλους ότι αυτό δεν θα συνέβαινε. Αλλά ο πατέρας μου ήταν αμείλικτος και αλλάξαμε τόπο διαμονής.
Στην αρχή μας επισκεπτόταν δύο φορές το χρόνο, αλλά μετά μας ξέχασε τελείως. Στην αρχή είχαμε αμφιβολίες ότι ο πατέρας μας μας είχε εγκαταλείψει για χάρη της μητριάς μας, αλλά στη συνέχεια συνειδητοποιήσαμε ότι ήμασταν ακόμα καλύτερα στο ίδρυμα παρά στο σπίτι μας.
Τώρα ζούμε μια υπέροχη ζωή, είμαστε ενήλικες, έχουμε τις δικές μας οικογένειες, παιδιά και παραμένουμε οι ίδιοι φίλοι που ήμασταν όταν ήμασταν παιδιά.
Τώρα μας ψάχνει ο πατέρας μας. Ένας πατέρας που δεν νοιάζεται για μας εδώ και δεκαετίες. Ένας πατέρας που μας έστειλε, τους δικούς του γιους, σε ένα ίδρυμα για χάρη κάποιας γυναίκας. Αλλά όχι επειδή συνειδητοποίησε πόσο πολύ μας αγαπούσε.
Ο λόγος είναι ασήμαντος και απλός: η γυναίκα του τον εγκατέλειψε μετά τον ακρωτηριασμό του χεριού του πατέρα μας λόγω γάγγραινας. Τώρα δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του και ξαφνικά μας χρειάζεται.
Ο αδελφός μου και εγώ συμφωνήσαμε να συναντηθούμε μαζί του μόνο και μόνο για να μιλήσουμε στον πατέρα μας. Μας ενδιέφερε να ακούσουμε πώς ο πατέρας μας, που κάποτε μας κατηγορούσε και τώρα για κάποιο λόγο ήλπιζε σε βοήθεια από εμάς, θα εξηγούσε τις πράξεις του.
Αντί όμως για εξηγήσεις ή συγγνώμες, ακούσαμε έναν νέο κατάλογο οδηγιών και, αφού τον ακούσαμε προσεκτικά, ξεκαθαρίσαμε στον πατέρα μας ότι κανείς δεν επρόκειτο να τις ακολουθήσει και τον βγάλαμε για πάντα από τη ζωή μας.