Σήμερα είμαι 76 ετών. Η ζωή μου ήταν γεμάτη από γεγονότα, ειδικά αφότου δημιούργησα την οικογένειά μου. Με την αποβιώσασα πλέον σύζυγό μου μεγαλώσαμε δύο γιους και τέσσερις κόρες και τώρα έχω εννέα εγγόνια. Αλλά σήμερα, στα γενέθλιά μου, το τηλέφωνο είναι σιωπηλό και νιώθω πολύ μόνος
. Σήμερα το πρωί κάθισα στη βεράντα κοιτάζοντας παλιές φωτογραφίες. “Πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος”, σκέφτηκα καθώς γύριζα τις σελίδες του οικογενειακού άλμπουμ.
Εκείνη την ώρα, η γειτόνισσά μου, μια συμπαθητική ηλικιωμένη γυναίκα που με επισκέπτεται συχνά, με πλησίασε: “Καλημέρα, Oleksandr Ivanovych! Χρόνια πολλά!” αναφώνησε χαρούμενα, κρατώντας ένα καλάθι με μια σπιτική τούρτα και μερικά τρόφιμα. “Σας ευχαριστώ, Μαρία Πετρόβνα. Πάντα θυμάστε”, είπα με ένα ζεστό χαμόγελο. Καθίσαμε στη βεράντα και μας έβαλα λίγο τσάι. Η Μαρία Πετρόβνα είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που νοιάζονται για μένα.
Της είπα για την απόφασή μου να της αφήσω το σπίτι και τη γη μου μετά το θάνατό μου. Ήταν πάντα εκεί για μένα όταν τα παιδιά μου, απορροφημένα στη δική τους ζωή, απομακρύνονταν σταδιακά. “Είστε πολύ καλός μαζί μου, Αλεξάντερ Ιβάνοβιτς.,
Θα σε φροντίζω πάντα σαν να ήσουν δικό μου πρόσωπο”, είπε, σφίγγοντας σφιχτά το χέρι μου. Περάσαμε όλο το πρωί μαζί, αναπολώντας τα παλιά, γελάσαμε και μοιραστήκαμε ιστορίες. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι, παρόλο που τα παιδιά μου μπορεί να με έχουν ξεχάσει, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι στη ζωή μου που με εκτιμούν και με αγαπούν. Όταν η Μαρία Πετρόβνα έφυγε, ένιωσα ευγνωμοσύνη για την καλοσύνη και τη φροντίδα της. Μου υπενθύμισε ότι ακόμη και όταν είσαι μόνος, μπορείς να βρεις φως και ότι είναι σημαντικό να εκτιμάς εκείνους που μένουν στο πλευρό σου.
