Ήμουν πάντα περήφανη για τα παιδιά μου. Ο μικρότερος γιος μου, ο Ιβάν, είναι 29 ετών, ο μεσαίος μου γιος, ο Σεργκέι, είναι 33 ετών και ο μεγαλύτερος γιος μου, ο Αλεξέι, είναι 37 ετών. Και οι τρεις τους έχουν κατασταλάξει στη ζωή και ζουν μια υπέροχη ζωή. Αλλά με την πάροδο του χρόνου, άρχισα να παρατηρώ ότι απομακρύνονταν από μένα. Δεν ήταν εύκολο να το παραδεχτώ, αλλά δεν μπορούσα να αγνοήσω αυτή την πραγματικότητα. Μια μέρα, αποφάσισα να τους μαζέψω όλους για ένα οικογενειακό δείπνο για να προσπαθήσω να αποκαταστήσω την εγγύτητά μας.
Όταν καθίσαμε στο τραπέζι, άρχισα μια συζήτηση. “Παιδιά, μου φαίνεται ότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ ο ένας από τον άλλον. Αυτό με στεναχωρεί”, είπα, προσπαθώντας να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ο Αλεξέι με κοίταξε έκπληκτος. “Μαμά, απλά είμαστε απασχολημένοι με τις ζωές μας. Ο καθένας έχει τις δικές του ανησυχίες”, απάντησε. Ο Σεργκέι πρόσθεσε: “Είμαστε ενήλικες, έχουμε τις δικές μας οικογένειες και δουλειές. Δεν είναι πάντα δυνατόν να βρίσκουμε χρόνο.” Έκανα νεύμα, κατανοώντας την άποψή τους.
“Καταλαβαίνω, αλλά μου λείπουν οι συναντήσεις μας, οι συζητήσεις μας. Μου λείπεις”, εξομολογήθηκα. Ο Ιβάν, πάντα ήσυχος, έπιασε το χέρι μου. “Μαμά, σε αγαπάμε. Απλώς δεν ξέρουμε πάντα πώς να το δείχνουμε. Ας προσπαθήσουμε να συναντιόμαστε πιο συχνά”. Αυτή ήταν η αρχή της νέας μας φάσης. Συμφωνήσαμε να έχουμε τακτικά οικογενειακά δείπνα. Οι γιοι μου άρχισαν να μου τηλεφωνούν και να μου γράφουν πιο συχνά.
Αρχίσαμε να μοιραζόμαστε νέα, σχέδια, χαρές και ανησυχίες. Με την πάροδο του χρόνου, συνειδητοποίησα ότι οι σχέσεις πρέπει να καλλιεργούνται και να συντηρούνται όπως ένα φυτό. Μερικές φορές αρκεί απλώς να εκφράζεις ανοιχτά τα συναισθήματα και τις επιθυμίες σου για να νιώσεις την ιδιαίτερη σχέση που είχαμε πάντα.
