Πριν από 10 χρόνια, ο σύζυγός μου απεβίωσε και η οικογένειά μου βρέθηκε σε μια μάλλον δύσκολη κατάσταση. Εργαζόμουν ακόμα εκείνη την εποχή, προσπαθώντας πολύ σκληρά να διασφαλίσω ότι τα παιδιά μου δεν είχαν ανάγκη τίποτα. Κατάφερα να μαζέψω χρήματα για τον γάμο της μικρότερης κόρης μου και να βοηθήσω στην εκπαίδευση του γιου μου. Τώρα είναι ενήλικες, εργάζονται και έχουν τις δικές τους οικογένειες. Συνταξιοδοτήθηκα πρόσφατα και τώρα μου λείπουν πολύ τα χρήματα.
Βέβαια, είχα κάποιες αποταμιεύσεις, αλλά δεν αρκούν για να πληρώσω το ενοίκιο. Εν τω μεταξύ, τα παιδιά πηγαίνουν σε θέρετρα, πηγαίνουν σε ακριβά ινστιτούτα ομορφιάς και εστιατόρια. Δεν με επισκέπτονται σχεδόν ποτέ. Όταν κάποτε ανέφερα ότι χρειάζομαι βοήθεια, ο γιος μου μου απάντησε μάλλον αγενώς: “Μαμά, ποιος τα έχει εύκολα τώρα;
Τώρα μαζεύουμε χρήματα για το αυτοκίνητο της Μαρίνας, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς, υπάρχει πάντα μια δυσάρεστη μυρωδιά και ο κόσμος συνωστίζεται.Δεν μας περισσεύουν χρήματα αυτή τη στιγμή.
Ανταποκρινόμενη στο αίτημά μου, η κόρη μου αγόρασε μόνο ένα πακέτο φτηνά ζυμαρικά, ένα βάζο πίκλες και ψωμί. Μετά από αυτή την απάντηση, δεν ξέρω καν πώς αλλιώς να τους ζητήσω βοήθεια. Αξίζω πραγματικά τέτοια γηρατειά; Η κατάσταση είναι τόσο κρίσιμη που είμαι στα πρόθυρα να πάω στον σιδηροδρομικό σταθμό για να ζητιανέψω.
