Είμαι 85 ετών. Ζω μόνη μου τώρα. Έχω δύο κόρες. Γέννησα τη μεγαλύτερη κόρη μου από τον αγαπημένο μου άντρα. Ήταν ο μοναδικός άνδρας που αγάπησα τόσο πολύ και με πλήγωσε πολύ. Όταν έμεινα έγκυος, με εγκατέλειψε. Δεν αγάπησα ποτέ τη μεγαλύτερη κόρη μου. Ίσως γι’ αυτό. Όλο τον θυμό που ένιωθα προς τον πρώην φίλο μου – τη μοναδική μου αγάπη – τον ξέσπασα στη μεγαλύτερη κόρη μου.
Και γέννησα τη μικρότερη κόρη μου από έναν άντρα που δεν αγαπούσα τόσο πολύ. Αλλά πάντα αγαπούσα πολύ τη μικρότερη κόρη μου. Ξέρω ότι είναι πολύ κακό, αλλά είναι αλήθεια. Το χειρότερο είναι ότι δεν το έκρυψα. Με άλλα λόγια, η μεγαλύτερη κόρη μου ήξερε πολύ καλά ότι δεν την αγαπούσα και γι’ αυτό της φερόμουν άσχημα. Όταν μεγάλωσαν και μοίρασα την περιουσία, εκείνη δεν πήρε τίποτα:
τα έδωσα όλα στη μικρότερη κόρη μου. Μετά από αυτό, σταμάτησε εντελώς να επικοινωνεί μαζί μου και την καταλαβαίνω. Μετέτρεψα ολόκληρη την παιδική της ηλικία σε κόλαση. Προσπάθησε τόσο πολύ να με κάνει να την αγαπήσω.
Την προσέβαλα συνεχώς και την πλήγωνα. Είμαι τώρα στα 80 μου χρόνια και θέλω πραγματικά να τη βρω, να της μιλήσω και να της ζητήσω συγγνώμη. Πρόσφατα μίλησα με την εγγονή μου, αλλά μου είπε ότι η μητέρα της δεν θέλει να μου μιλήσει. Αλλά το χρειάζομαι τόσο πολύ. Δεν μπορώ να πάω στον άλλο κόσμο με αυτή την αμαρτία. Έχω πραγματικά ανάγκη να της μιλήσω, να της ζητήσω συγγνώμη και να της πω ότι την αγαπώ πολύ τώρα και ότι λυπάμαι για όλα. Ελπίζω ότι θα δεχτεί να με συναντήσει μια μέρα και ότι λυπάμαι.
Ξέρω ότι δεν θα με καταλάβουν όλοι, ίσως και κανένας. Εξάλλου, μια μητέρα είναι υποχρεωμένη να αγαπάει το παιδί της και να του δίνει όλη τη ζεστασιά που μπορεί. Δεν φταίει το παιδί που κάποιος μπάσταρδος μας άφησε, έτσι δεν είναι;
