Δεν είχα προγραμματίσει να επιστρέψω στο σπίτι κατά τη διάρκεια των διακοπών για να μην ξοδέψω χρήματα άσκοπα, αλλά ο γιος και η κόρη μου επέμεναν τόσο πολύ που ενέδωσα. Και έτσι, χθες έφτασα στο σπίτι – και ακόμα δεν μπορώ να ηρεμήσω: δάκρυα τρέχουν στα μάγουλά μου. Έλαβα μια τέτοια έκπληξη…
Για πέντε χρόνια δούλευα στην Ιταλία, αποταμιεύοντας χρήματα για να αγοράσω ένα σπίτι. Τα παιδιά μου και εγώ ζούσαμε με τη μητέρα μου σε ένα διαμέρισμα στην πρωτεύουσα, αλλά όταν πέθανε, έπρεπε να πουλήσουμε το σπίτι και να μοιράσουμε τα χρήματα στους τρεις μας: έχω ακόμα έναν αδελφό και μια αδελφή.
Με τα έσοδα καταφέραμε να αγοράσουμε ένα σπίτι σε ένα χωριό μακριά από την πόλη, αλλά έπρεπε ακόμα να βγάλουμε χρήματα για να αγοράσουμε ένα νέο διαμέρισμα. Κατά τη διάρκεια αυτών των πέντε ετών, επέστρεψα στο σπίτι μου μόνο δύο φορές. Δούλεψα σκληρά και αποταμίευσα κάθε δεκάρα για τα παιδιά μου.
Όταν έφτασα, τα παιδιά μου με πήγαν στο διαμέρισμα της μεγαλύτερης κόρης μου στην πρωτεύουσα. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στο διαμέρισμα, επειδή ήταν νοικιασμένο, και ήμουν απλώς χαρούμενη που έβλεπα τα παιδιά μου. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια του δείπνου, ο γιος μου έβαλε τα κλειδιά στο πιάτο μπροστά μου. Δεν κατάλαβα τι συνέβαινε, αλλά η κόρη μου εξήγησε ότι το διαμέρισμα δεν ήταν νοικιασμένο: ανήκε σε μένα.
Είχα προβληματιστεί, διότι το διαμέρισμα ήταν ήδη επιπλωμένο και σίγουρα δεν είχα στείλει αρκετά χρήματα για ένα δυάρι στην πρωτεύουσα. Τότε ο γιος μου εξήγησε ότι το αφεντικό του είχε πρόσφατα αποφασίσει να εγκαταλείψει το διαμέρισμά του και όταν έμαθε για την επιθυμία της οικογένειάς τους, προσφέρθηκε αμέσως να το αγοράσει από αυτόν. Τα παιδιά συνεισέφεραν τις αποταμιεύσεις τους και μοιράστηκαν αυτό που έλειπε στη μέση.
Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω: εγώ τους έστελνα χρήματα για τα γενέθλια και τις γιορτές, και εκείνα αποταμίευαν και την τελευταία δεκάρα για να μπορέσω να επιστρέψω από την Ιταλία το συντομότερο δυνατό και να ζήσω μια ήσυχη ζωή στην πατρίδα μου… Τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν πόσο πολύ τους αγαπώ. Και πόσο περήφανος είμαι γι’ αυτούς…
