Η αδελφή μου και εγώ έχουμε καλές σχέσεις, ή έτσι νόμιζα μέχρι ένα σημείο. Την Κυριακή το πρωί, ενώ κοιμόμουν ακόμα ένα γλυκό όνειρο, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η αδελφή μου. “Τάνια, μπορείς να πάρεις τα κορίτσια μου; Η κόρη μου και η φίλη της αποφάσισαν να πάνε στο πανεπιστήμιο της πόλης σου, αλλά πρώτα χρειάζονται κάπου να μείνουν.
Δεν έχουμε χρήματα για ένα διαμέρισμα που θα νοικιάσουμε, γι’ αυτό σε παρακαλώ βοήθησέ μας”. Δεν κατάλαβα αμέσως για τι πράγμα μιλούσε, αλλά δεν μου άρεσε αμέσως η ιδέα. Τι σημαίνει να ζεις; Ο σύζυγός μου και εγώ έχουμε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων, εμείς κοιμόμαστε στο ένα δωμάτιο και τα παιδιά στο άλλο. Δεν υπάρχει επιπλέον χώρος.
“Με τι θα τα ταΐσω;” ρώτησα την αδελφή μου. “Γεια σας, δεν μπορώ να σας ακούσω. Ας το συζητήσουμε αργότερα”, είπε η αδελφή μου και έκλεισε το τηλέφωνο. Προσπάθησα να την ξανακαλέσω, αλλά το τηλέφωνο ήταν σιωπηλό. Τριάντα λεπτά αργότερα, ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα. Δύο κορίτσια στάθηκαν στο κατώφλι.
Δεν είχα το θάρρος να κλείσω την πόρτα μπροστά τους. Κάλεσα τους καλεσμένους να μπουν στο δωμάτιο. Τα κορίτσια πεινούσαν, οπότε τους πρόσφερα αμέσως πρωινό. Δεν ετοίμασα κανένα ιδιαίτερο πιάτο, απλώς έβαλα στο τραπέζι ό,τι τρώγαμε εμείς οι ίδιοι.
Οι καλεσμένοι αρνήθηκαν το σιμιγδάλι και έφαγαν μόνο αυγά και σάντουιτς. “Προτιμούμε τις τηγανίτες και δεν μας αρέσει ο χυλός”, είπε η ανιψιά μου. “Ναι, τηγανίτες με συμπυκνωμένο γάλα”, πρόσθεσε η φίλη της.
Εξήγησα στα κορίτσια ότι δεν είχα ούτε την επιθυμία ούτε τα οικονομικά μέσα να τους μαγειρέψω κάτι ιδιαίτερο. “Αν θέλετε, μπορείτε να φτιάξετε τις δικές σας τηγανίτες”, πρότεινα. Συμφώνησαν.
“Πού είναι το αλεύρι και τα αυγά;” ρώτησε η ανιψιά μου. Τους είπα ότι το αλεύρι και τα αυγά ήταν στο μαγαζί. Και αν ήθελαν κάτι άλλο, μπορούσαν να το αγοράσουν από το κατάστημα. Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Είχα την εντύπωση ότι η αδελφή μου τους είχε υποσχεθεί βουνά από χρυσό.
Οι άνθρωποι σε μικρές πόλεις μπορεί να έχουν την εντύπωση ότι στις μεγάλες πόλεις τρώνε κόκκινο χαβιάρι για πρωινό κάθε μέρα. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο άνδρας ξύπνησε. Δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε στο διαμέρισμά του. Από πού ήρθαν οι επισκέπτες και γιατί τους ταΐζω στην κουζίνα; Μετά τα κορίτσια πήγαν στο πανεπιστήμιο.
Και ο σύζυγός μου κι εγώ αρχίσαμε να μεταφέρουμε πράγματα από το ένα δωμάτιο στο άλλο για να κάνουμε χώρο για τους καλεσμένους. Τα κορίτσια επέστρεψαν αργά το βράδυ και μας είπαν ότι δεν είχαν αρκετούς πόντους για να μπουν, αλλά ήθελαν να μείνουν στην πόλη. Γι’ αυτό θα ζήσουν μαζί μας, θα προετοιμαστούν για την εισαγωγή τους και στη συνέχεια, όταν περάσουν τις εξετάσεις, θα τους δοθεί ένας κοιτώνας.
Τάισα τα κορίτσια και στη συνέχεια εξήγησα γιατί θα ήταν άβολο για εμάς να ζούμε μαζί κάτω από μια στέγη για έναν ολόκληρο χρόνο. Αγαπώ την αδελφή και την ανιψιά μου, αλλά δεν θέλω να καταστρέψω την ίδια μου την οικογένεια γι’ αυτό.Νομίζω ότι αν τους άρεσε τόσο πολύ η πρωτεύουσα, τότε ίσως αυτό αποτελέσει ένα επιπλέον κίνητρο για να προετοιμαστούν καλύτερα για τις εξετάσεις τους.
Εν ολίγοις, το επόμενο πρωί τάισα τα κορίτσια με πρωινό και τα έστειλα στο σπίτι τους. Ο σύζυγός μου υποστήριξε την απόφασή μου και χάρηκε που τελείωσε τόσο γρήγορα. Μετά από λίγο, μίλησα με τη μητέρα μου και έμαθα ότι η αδελφή μου έλεγε σε όλη την πόλη τι σκύλα ήμουν που έβγαλα τα παιδιά μου στο δρόμο. Φυσικά, αυτό δεν είναι ωραίο, αλλά είμαι σίγουρη ότι έκανα το σωστό.
