Η πεθερά μου ήρθε να μας επισκεφτεί για μια εβδομάδα. Δεν είμαστε ιδιαίτερα καλοί φίλοι, φυσικά, αλλά ήμουν καλός και δεν έπεσα σε καμία πρόκλησή της, αν και δεν θα κρύψω το γεγονός ότι υπήρχαν πολλές από αυτές – ξέρει πώς να εκνευρίζει τους ανθρώπους χωρίς μια λέξη.
Μια μέρα πριν φύγει, ήρθαν να μας επισκεφτούν τα ανίψια του συζύγου μου. Είναι 3, αλλά φαινόταν ότι το σπίτι μας είχε αποφασίσει να κατεδαφίσει μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα.
Μετρούσα τις μέρες που θα πήγαιναν όλοι στο σπίτι τους. Δεν μπορούσα να ζήσω στο ίδιο μου το σπίτι με ηρεμία. Ξυπνούσα όταν ξυπνούσε η πεθερά μου και κοιμόμουν σύμφωνα με το πρόγραμμά της.
Δεν μπορούσα να φάω ή να πιω ή να παρακολουθήσω τηλεοπτική εκπομπή… Τελικά, ήρθε η πολυαναμενόμενη μέρα. Η πεθερά μου δεν είχε τίποτα μαζί της. Υπήρχε μόνο μια μεσαίου μεγέθους τσάντα με τις βούρτσες, τις χτένες, τα ρούχα της και όλα τα άλλα μικροπράγματα. Το επόμενο πρωί δεν μπορούσα να πιστέψω την ευτυχία μου.
Ξύπνησα μόνη: ούτε από τα γέλια, ούτε από το θόρυβο, ούτε καν από τον ήχο της τηλεόρασης. Το αγαπημένο μου μέρος της ημέρας είναι ο πρωινός καφές. Ε
ίναι ένα τόσο συνηθισμένο κομμάτι, όταν κάνω σχέδια για την ημέρα, καθορίζω τη διάθεσή μου, δημιουργώ μια θετική στάση για όλη την ημέρα και αποκτώ ενέργεια.
Πηγαίνω λοιπόν στην κουζίνα και δεν υπάρχει καφετιέρα. Κοίταξα παντού – όχι και όχι. “Εντάξει”, σκέφτηκα, “θα πιω λίγο στιγμιαίο τσάι και μετά θα το ψάξω”. Αλλά, κοιτάζοντας μπροστά, δεν βρήκα ποτέ την καφετιέρα. Και στη συνέχεια, όταν αποφάσισα να φτιάξω πρωινό στον άντρα μου, δεν μπόρεσα να βρω ένα μπλέντερ για smoothie.
Ο σύζυγός μου ξύπνησε. Όταν μπήκε στην κουζίνα, κατάλαβα από το πρόσωπό του ότι είχε κι αυτός απορίες σχετικά με τη θέση κάποιων πραγμάτων. Τότε θυμήθηκα ότι υπήρξαν πογκρόμ στο σπίτι μας για δύο ημέρες και μυστική αστυνομία για μια ολόκληρη εβδομάδα. Αμέσως συνειδητοποίησα ότι η πεθερά μου είχε σαφώς κάνει κάτι.
Το πρόσωπό της έλεγε ότι δεν είχε κάνει τίποτα κακό ακόμα. Τέλος πάντων, ο σύζυγός μου τηλεφώνησε στη μητέρα
μου, της μίλησε και της είπε: “Αύριο θα αγοράσουμε καινούργιο αυτοκίνητο.” “Πού είναι το παλιό;” ρώτησα. “Στα σκουπίδια…
ή ήδη στο κέντρο ανακύκλωσης. Καταλαβαίνω γιατί η πεθερά μου, που είναι ψηλή σαν κομοδίνο, έχει τόσο πολύ μίσος για να το κάνει αυτό..
. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, την ευγνωμονώ, γιατί θέλαμε εδώ και καιρό να ανανεώσουμε τις συσκευές του σπιτιού και εκείνη δημιούργησε μια εξαιρετική αφορμή γι’ αυτό. Τώρα κάθε πρωί απολαμβάνω ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ από τη νέα καφετιέρα και βλέπω αναρτήσεις στα social media με φόντο τις παλιές μας συσκευές.
