Μαζευτήκαμε για πικνίκ με όλη την οικογένεια. Εγώ διάλεξα το μέρος. Αυτό το μέρος ήταν πολύ αγαπητό σε μένα. Ήταν δίπλα στο εξοχικό των γονιών μου. Όταν ήμουν παιδί, πήγαινα εκεί πολύ συχνά με τους φίλους μου. Έτσι μαζευτήκαμε όλοι εκεί. Οδήγησα το αυτοκίνητό μου για να κάνω χώρο για όλους. Όταν φτάσαμε, δεν πίστευα στα μάτια μου.
Όλο το γκαζόν ήταν καλυμμένο με σκουπίδια, πλαστικό και ιατρικές μάσκες μιας χρήσης. Δεν υπήρχε καθόλου χώρος, αλλά καταφέραμε να κάνουμε χώρο για τα πράγματά μας. Απλώσαμε όλα όσα είχαμε φέρει και καθίσαμε. Έλεγα σε όλους πόσο όμορφα ήταν εδώ όταν μόνο λίγοι άνθρωποι γνώριζαν αυτό το μέρος, πώς έτρεχα εδώ με τους φίλους μου… Ο καιρός περνάει, όλα αλλάζουν. Δεν έχει μείνει κανένα ίχνος από το αγαπημένο μου μέρος.
Περάσαμε υπέροχα. Μιλήσαμε, θυμηθήκαμε τα παλιά. Εν ολίγοις, όλα πήγαν άψογα. Θα πρέπει να αναφέρω εδώ ότι στην αρχή είπα ότι κανείς δεν πρέπει να πετάξει τίποτα. Έβαλα δίπλα μας ειδικές σακούλες σκουπιδιών για το σκοπό αυτό.
Ήρθε λοιπόν η ώρα, ετοιμαστήκαμε, φορτώσαμε τα πάντα στο αυτοκίνητο, αλλά δεν είδα σακούλες σκουπιδιών. “Ξέρει κανείς πού είναι οι μαύρες σακούλες σκουπιδιών;” ρώτησα τριγύρω. Κανείς δεν απάντησε, αλλά θα προτιμούσα να μην το ακούσω αυτό παρά να ακούσω κάτι τέτοιο. Χαιρετώντας με, η μητέρα μου είπε ότι είχε πετάξει τις σακούλες.
“Το θέμα είναι ότι οι κοντινότεροι κάδοι ήταν στο δρόμο της επιστροφής.” – Το πέταξες; Πού;” Είχα μείνει άναυδος. “Ναι… εκεί, στις καλαμιές. Όλοι τα πετάνε εκεί. “Τι μας συμβαίνει;” απάντησε χαρούμενα η μαμά. “Μου αρέσουν οι βωμολοχίες γενικά.
Με δυσκολία συγκρατήθηκα από το να δείξω όλες τις γνώσεις μου σε αυτόν τον τομέα, αλλά αυτό δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα. Ξέρεις, τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι μας αξίζει αυτό που μας συμβαίνει. Μας αξίζουν οι κακοί δρόμοι, μας αξίζει το κακό περιβάλλον και τα προβλήματα υγείας που το συνοδεύουν. Αν εμείς δεν νοιαζόμαστε για το περιβάλλον μας, γιατί κάποιος άλλος να το σκεφτεί και να φροντίσει για εμάς αντί γι’ αυτό;
