Αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι δεν θα με καταλάβουν. Ωστόσο, μπορεί να υπάρχουν εκείνοι που σκέφτονται λογικά, που σκέφτονται τα παιδιά και τα εγγόνια τους και όχι μόνο τα δικά τους συμφέροντα. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα παντρευόμουν έναν άνθρωπο του οποίου η μητέρα θα ήταν έτσι – εντελώς αδιάφορη για τους αγαπημένους της. Όπως καταλαβαίνω, οι οικογενειακές αξίες και οι παραδόσεις δεν είναι σημαντικές γι’ αυτήν από τότε που παντρεύτηκε τον πατέρα του συζύγου μου. Δεν προσπάθησε καν να σώσει την οικογένεια όταν ο γιος της, ο σύζυγός μου, ήταν πολύ μικρός.
Ο πατέρας του πήγε σε άλλη γυναίκα, προφανώς λόγω της αδιαφορίας της συζύγου του, και εκείνη δεν τον κράτησε, τουλάχιστον για να έχει πατέρα ο γιος της. Έτσι μεγάλωσε – μόνο υπό την επίβλεψη της μητέρας του. Δεν θυμάται καν τη γιαγιά του – σπάνια τους επισκεπτόταν. Για να είμαι ειλικρινής, εξεπλάγην πολύ όταν πρωτοείδα τη μέλλουσα πεθερά μου. Ήταν ήδη 46 ετών τότε.
Φανταστείτε: λευκασμένα μαλλιά, ένα κιλό μάσκαρα στις βλεφαρίδες της και κόκκινο κραγιόν.Και ο χαρακτήρας της δεν είναι ούτε δώρο. Τα νύχια της είναι μακριά και κόκκινα και κυκλοφορεί με τακούνια. Λοιπόν, σε γενικές γραμμές, ίσως το επάγγελμά της να γίνεται αισθητό, εργάζεται σε σαλόνι ομορφιάς. Μετά τον μέτριο γάμο μας, αρχίσαμε να ζούμε με τη μητέρα του συζύγου μου. Αλλά χωρίς ζεστές βραδιές στο σπίτι και πάρτι τσαγιού μαζί.
Το πρωί θα πήγαινε στη δουλειά, γιατί δουλεύει μόνο μέχρι το μεσημέρι, και το απόγευμα έχει πάντα πράγματα να κάνει: γυμναστική, bachelorette parties, πάρτι, masterclasses ή ραντεβού. Τη ρώτησα μια φορά: “Δεν κουράζεσαι να τρέχεις έτσι στην ηλικία σου;” Απάντησε: “Ποια είναι τα χρόνια μου;”. Δεν τρώει σχεδόν καθόλου στο σπίτι – μόνο καφέ και ένα σάντουιτς για σνακ. Ένα χρόνο μετά το γάμο, έμαθα ότι περίμενα μωρό.
Λίγο πριν από την Πρωτοχρονιά, πριν από δύο χρόνια. Δεν αισθανόμουν καλά, ήμουν ξαπλωμένος και εκείνη χόρευε με τις φίλες της στο δωμάτιο. Ο σύζυγός μου δεν καταλάβαινε τι μου συνέβαινε, φώναξε τη μητέρα μου, αλλά εκείνη μου είπε: “Δεν ξέρω: “Τίποτα, θα περάσει σύντομα, ίσως έφαγες κάτι λάθος!”Και όταν έμαθε τι μου συμβαίνει, είπε απογοητευμένη: “Τι κρίμα! Θα μπορούσαμε να είχαμε ζήσει για τον εαυτό μας τουλάχιστον λίγο!”
Και ούτε σταγόνα θαυμασμού. Τέτοια γιαγιά έχουμε. Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε που γεννήθηκε ο εγγονός της. Η δουλειά, η γυμναστική, οι φίλες. Η μητέρα του συζύγου της δεν πλησίαζε σχεδόν ποτέ τον εγγονό της: “Α-Α-Α-Α!”, κουνούσε μια κουδουνίστρα και αυτό ήταν όλο. Μια μέρα γύρισα σπίτι από τη δουλειά, το μωρό ούρλιαζε και είχα ένα φορτίο ρούχων στο πλυντήριο. Και αυτή στεκόταν στη σόμπα και έφτιαχνε καφέ σε έναν Τούρκο. Είπα:
“Μαμά, μπορείς να κρατήσεις το μωρό όσο εγώ θα κρεμάω τα ρούχα;” Και δεν δίνει σημασία στα λόγια μου. Την πλησιάζω και έχει τα ακουστικά στα αυτιά της σε πλήρη ένταση. Και μετά ήπιε γρήγορα καφέ, άλλαξε τα ρούχα της και έφυγε τρέχοντας. Παραπονέθηκα στον σύζυγό μου και εκείνος σήκωσε τους ώμους του λέγοντας: “Λοιπόν, ξέρεις τη μητέρα μας. Το μωρό μεγάλωσε, αλλά όπως πάντα, η μητέρα μας δεν έδινε σημασία.
Είπε ότι δεν είναι νταντά, ότι οι νέοι πρέπει να ζουν τη δική τους ζωή και ότι αν αποφασίσουν να κάνουν παιδί, θα πρέπει να το μεγαλώσουν μόνοι τους. Σταμάτησε να διανυκτερεύει στο σπίτι, και πριν από έξι μήνες, μάζεψε τα πράγματά της, είπε αντίο και έφυγε για έναν άντρα. Έτσι απλά. Και τώρα σκέφτεται να τον παντρευτεί. Δεν χρειάζεται τον εγγονό της και δεν μας έχει αφήσει ούτε μια στιγμή να ξεκουραστούμε.
Έρχεται σπάνια, για να πάρει κάτι, χαιρετάει τον εγγονό της και φεύγει τρέχοντας. Η μητέρα μου ζει πολύ μακριά – χρειάζεται μεγάλη διαδρομή με το τρένο. Θα ήταν πολύ καλή γιαγιά, αλλά δεν μπορεί να έρθει – παραπονιέται για την υγεία της. Ξέρω όμως ότι θα ήταν ευτυχής να καθίσει με τον εγγονό της, να φτιάξει πίτες και να πλέξει κάλτσες. Παρεμπιπτόντως, έχει ήδη στείλει πλεκτά πράγματα στο μωρό.
Και, παρεμπιπτόντως, είναι μόλις 4 χρόνια μεγαλύτερη από την πεθερά μου.Χώρισε επίσης τον πατέρα μου, αλλά μόνο όταν με είχε ήδη μεγαλώσει, η μητέρα μου κράτησε την οικογένεια ενωμένη για χάρη εμού και του μεγαλύτερου αδελφού μου. Ποτέ δεν συμπεριφέρθηκε όπως η μητέρα του συζύγου μου. Είμαι πολύ προσβεβλημένη από τη μητέρα του συζύγου μου. Δεν έχει ούτε μια σταγόνα συμπόνιας, οίκτου ή ενδιαφέροντος.
Ζει τη δική της ζωή, σκεπτόμενη μόνο τον εαυτό της. Και στην ηλικία της, πρέπει να σκέφτεσαι τα παιδιά, να τα βοηθάς, να ζεις τη ζωή τους. Προσπαθώ να το συζητήσω αυτό με τον άντρα μου, ώστε να της ζητήσει να έρθει σε εμάς, να μείνει με το μωρό και να μας αφήσει να βγούμε έξω ένα βράδυ, ίσως τότε ξυπνήσει το ένστικτο της γιαγιάς. Διαφορετικά, θα παντρευτεί στα γεράματά της, και τι θα λέει ο κόσμος για μας; Δεν ντρέπεται καθόλου; Αλλά ο σύζυγός της αρνείται και δεν θέλει να μιλήσει γι’ αυτό. Κρίμα! Αυτή είναι η γιαγιά μας. Αλλά τα γηρατειά είναι αναπόφευκτα. Αναρωτιέμαι πώς θα τραγουδάει τότε;
