Η μητέρα μου με ονόμασε από την προγιαγιά μου με ένα ασυνήθιστο όνομα. Για να είμαι πιο ακριβής, αυτό το όνομα ακούγεται σπάνια στις μέρες μας, ειδικά για ένα νεαρό κορίτσι. Το όνομά μου είναι Ευδοκία. Με φωνάζουν Dusya για συντομία, και μισώ τον τρόπο που ακούγεται. Νιώθω σαν να γεννήθηκα γιαγιά. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν στο σχολείο. Όλα τα παιδιά με έβριζαν, γελούσαν όταν ο δάσκαλος φώναζε το όνομά μου. Επαναλάμβαναν το όνομά μου και με έδειχναν.
Έχω ακόμα ψυχολογικό τραύμα από το σχολείο και καταλαβαίνω ότι μπορείτε να επεξεργαστείτε τα πάντα με έναν ψυχολόγο. Αλλά γιατί να ξοδέψω χρόνο και χρήμα σε αυτό, όταν το πιο εύκολο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να αλλάξω το όνομά μου και να συνεχίσω να ζω μια φυσιολογική ζωή; Καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα και ποιο είναι το πρόβλημά μου.
Προσπάθησα να αγαπήσω αυτό το όνομα, αλλά ο συνειρμός ότι είναι ένα όνομα για γιαγιάδες δεν με άφησε ποτέ. Στη συνέχεια, η μητέρα μου προσπάθησε να με αποκαλέσει με κάτι άλλο, όπως Yevdosha, το οποίο ακουγόταν ακόμη χειρότερα. Τότε ο μικρότερος αδελφός μου άρχισε να γελάει μαζί μου. Ήθελα ένα απλό όνομα όπως Κάτια ή Νάστια. Και τώρα έχω αποφασίσει οριστικά ότι θα αλλάξω όλα τα έγγραφά μου. Αλλά πρώτα, προειδοποίησα τη μητέρα μου γι’ αυτό για να την διευκολύνω να δεχτεί τα νέα. Αντί να με στηρίξει, άρχισε να ουρλιάζει και σχεδόν να με βρίζει.
Είπε ότι με αυτόν τον τρόπο δεν σέβομαι την προγιαγιά μου αν δεν μου αρέσει το όνομα. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε ούτε εγώ σέβομαι την οικογένειά μου και δεν έχω θέση στην οικογένεια. Αυτά ήταν πολύ δυνατά λόγια, δεν περίμενα ότι η μητέρα μου θα μου τα έλεγε αυτά. Δεν απαρνούμαι την οικογένειά μου, δεν λέω τίποτα κακό για τους συγγενείς μου, απλώς θέλω ένα διαφορετικό όνομα.
Η μητέρα μου το πήρε καλά, αλλά είναι δύσκολο για μένα να συνεχίσω να ζω με ένα τέτοιο βάρος. Έτσι αποφάσισα να κάνω την αλλαγή. Και νομίζω ότι η μητέρα μου θα προσβληθεί λίγο, αλλά μετά η σχέση μας θα βελτιωθεί.
