Είμαι 44 ετών τώρα, και μόλις σήμερα συνειδητοποίησα ότι σπατάλησα αυτά τα χρόνια. Ντρέπομαι ακόμα και όταν το σκέφτομαι.
Δεν υπήρχε τίποτα συναρπαστικό στα νιάτα μου, στο πανεπιστήμιο και στη συνέχεια στη δουλειά. Ούτε καν έβγαινα ραντεβού. Δεν είναι δύσκολο να μαντέψετε ότι δεν έχω ούτε σύζυγο. Είναι ανόητο, αλλά άρχισα να κρατάω και ημερολόγιο. Γράφω στον εαυτό μου.
Σήμερα, 5 Φεβρουαρίου, δεν συνέβη τίποτα. Αγόραζα γάλα στο κατάστημα. Και έτσι περιγράφω την κάθε μέρα, πλήξη, φρίκη. Συνειδητοποίησα ότι δεν είχα βγει ραντεβού τα τελευταία 15 χρόνια. Τι σκεφτόμουν στα νεότερα χρόνια μου; Δεν νομίζω ότι σκεφτόμουν τίποτα, σίγουρα όχι το μέλλον.
Όλοι οι φίλοι μου είναι παντρεμένοι εδώ και πολύ καιρό και περνούν τα Σαββατοκύριακα με τις οικογένειές τους. Και εμείς συναντιόμαστε με τους φίλους μου σε μια καφετέρια μόνο μια φορά το μήνα, γιατί είμαστε πολύ απασχολημένοι, πρέπει να πάμε τα παιδιά μας στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο…
έτσι άρχισα να σκέφτομαι τα παιδιά. Στην πραγματικότητα, λυπάμαι πολύ. Συνειδητοποιώ ότι τώρα δεν θα γίνω ποτέ μητέρα, πόσο μάλλον γιαγιά. Στην αρχή σκέφτηκα ότι ίσως θα μπορούσα να πάρω ένα μωρό από ένα ορφανοτροφείο, ένα πολύ μικρό. Αλλά φοβόμουν, γιατί δεν μπορώ να χειριστώ καθόλου τα παιδιά και δεν έχω έναν σύζυγο που να με στηρίζει και να με βοηθάει πάντα
. Θα κάνω το παιδί μου δυστυχισμένο, είμαι βαρετή και σύντομα θα γεράσω. Ποιος θα με ήθελε έτσι… Τότε άρχισα να σκέφτομαι τα γηρατειά. Πιθανότατα θα γίνω κάποια γριά γυναίκα με κακή διάθεση.
Όλοι θα με μισούν, θα είμαι το πιο δυσάρεστο άτομο στις ουρές του φαρμακείου ή του ταχυδρομείου. Στο λεωφορείο, θα παραπονιέμαι για όλους, θα ντροπιάζω όλους τους νέους για το πόσο κακομαθημένοι είναι… και δεν πρόκειται για τους νέους, αλλά για το πόσο δυστυχισμένη και μόνη είμαι. Δεν έχω καν δημιουργήσει μια καριέρα για να δικαιολογήσω τον εαυτό μου στον εαυτό μου.
Τι έκανα λοιπόν για 40 χρόνια; Δούλευα σε χαμηλές θέσεις. Είχα λίγα χρήματα, αλλά ήταν αρκετά. Δεν παραπονιέμαι, αλλά δεν έχω τίποτα για να τα ξοδέψω… Δεν αγοράζω καινούργια πράγματα.
Και γιατί να το κάνω; Δεν έχω κανέναν να παραδοθώ έτσι κι αλλιώς. Δεν κάνω δώρα σε κανέναν, γιατί δεν υπάρχει κανείς. Δεν πηγαίνω διακοπές γιατί δεν υπάρχει λόγος. Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω στη θάλασσα; Μπορώ να πλυθώ στο μπάνιο. Έτσι ζω μόνη μου, δυστυχισμένη. Δεν μπορώ καν να πάρω σκύλο ή γάτα γιατί είμαι αλλεργικός στο μαλλί. Και δεν ξέρω τι να κάνω.
