\
Εργάζομαι στην Ιταλία τα τελευταία 15 χρόνια της ζωής μου…
Μετακόμισα εκεί όταν ο γιος μου είχε ήδη μπει στο πανεπιστήμιο. Με τα χρόνια, με τα χρήματα που του έστελνα, αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο, παντρεύτηκε, έχτισε ένα νέο σπίτι δίπλα στο παλιό μας και αγόρασε ένα αυτοκίνητο. Όταν ήρθα εδώ, ήμουν συγκλονισμένη από την ομορφιά – όλα είχαν αλλάξει ανεπανάληπτα. Φέτος, τον Μάιο, πέθανε η γιαγιά μου, την οποία φρόντιζα τα τελευταία 5 χρόνια. Δεν είχα βρει νέα δουλειά, οπότε αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι τουλάχιστον για το καλοκαίρι, και μετά η ζωή θα τα έβαζε όλα στη θέση τους. Έφτασα στα τέλη Ιουνίου,
και αυτοί οι δύο μήνες που ζούσα με τα παιδιά μου ήταν απογοητευτικοί. Ένιωθα ξένη και άγνωστη μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Ο γιος μου είναι στη δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, και η νύφη μου είναι σε άδεια μητρότητας με το μωρό στο σπίτι όλη μέρα. Ουσιαστικά με αγνοούσε και με απέφευγε, ούτε καν με χαιρετούσε το πρωί. Στην αρχή νόμιζα ότι αυτό ήταν ασυνήθιστο γι’ αυτήν, ότι ακόμα με συνήθιζε, αλλά στα γενέθλιά μου συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν έτσι. Γιορτάζουμε την ονομαστική μου εορτή στις 22 Αυγούστου, το Σάββατο, και κάλεσα κι άλλες προξενήτρες, και η προξενήτρα γυρίζει προς το μέρος μου και μου λέει πότε θα πάω πάλι στο εξωτερικό.
Της απάντησα με ειλικρίνεια ότι δεν ξέρω και ίσως να μην ξαναπάω. Αυτό ήταν το τέλος της συζήτησής μας. Πήγα στην κουζίνα να φέρω λίγο φαγητό και άκουσα μια συζήτηση μεταξύ της προξενήτρας και της νύφης μου. Η προξενήτρα τους είπε να μη βιαστούν να γκρεμίσουν το παλιό μας σπίτι, λέγοντας ότι αν δεν ξαναπάω στην Ιταλία, πού θα ζήσω; Παραλίγο να λιποθυμήσω, πέρασα τόσα χρόνια σε μια ξένη χώρα για να φτιάξω τη δική μου φωλιά, και τα παιδιά μου με πετάνε έξω από το σπίτι μου. Δεν ξέρω τι να κάνω στη συνέχεια: να πάω στην Ιταλία και να βγάλω χρήματα για ένα νέο σπίτι ή να πω στα παιδιά μου πού να πάνε;
